Ο κόσμος ξαφνικά ανέκτησε το ενδιαφέρον του για τα όσα τεκταίνονται στη Μέση Ανατολή. Όχι φυσικά γιατί αποφάσισε να ενδιαφερθεί για την άνευ προηγουμένου αιματοχυσία στη Γάζα, αλλά μάλλον επειδή συνέβησαν πράγματα που διατάραξαν την διαμορφωθείσα κανονικότητα και διεθνείς ισορροπίες και άρα ίσως μας άγγιξε πιο άμεσα. Ο συναγερμός φαίνεται πως έληξε, η σφαγή από την άλλη στη Γάζα συνεχίζεται αλλά τουλάχιστον σε επίπεδο γεωπολιτικής σε πραγματικό χρόνο γίναμε σοφότεροι.
Του Γιώργου Ρήγα
Για όλους όσοι παρακολουθούν την κρίση στη Γάζα μέσω πλατφόρμων κοινωνικής δικτύωσης σαν το Χ του Έλον Μασκ συνέβη το εξής σουρεαλιστικό. Τα χρονολογία των συσκευών μας γέμισαν από αναρτήσεις τύπου «Προσευχηθείτε για το Ισραήλ» «Σταθείτε δίπλα στη μόνη Δημοκρατία της Μέσης Ανατολής», «Δείτε ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο του Ιράν» κ.α. Σε αυτόν τον εικονικό κόσμο, που πολλοί ακόμα συγχέουν με την πραγματικότητα, υπήρχε μονάχα ένα αδηφάγο και απειλητικό Ιράν και ένα μικρό, οιονεί ανυπεράσπιστο, Ισραήλ. Ένας ενάρετος Δαυίδ που υποχρεωνόταν σε αναμέτρηση με έναν υπέρτερο και φυσικά μοχθηρό Γολιάθ. Η αναμέτρηση έπρεπε να λήξει με τη νίκη του φωτός έναντι του σκότους και γι’ αυτό τον σκοπό θα έπρεπε εμπλακεί άμεσα αυτή η απροσδιόριστη «Διεθνής του Καλού».
Πέρα από τις παραμορφωτικές απεικονίσεις της πραγματικότητας υπάρχει και το πρωτότυπο, δηλαδή το πλαίσιο μέσα στο οποίο προέκυψαν οι απειλές του Ιράν εναντίον του Ισραήλ. Η επίθεση της Τεχεράνης δεν έγινε εν κενώ, αντίθετα αφενός υπάρχει η ανοιχτή πληγή του πολέμου στη Γάζα και αφετέρου στις αρχές του μήνα είδαμε την κορύφωση της ισραηλινής επιθετικότητας εναντίον του Ιράν με την στοχοποίηση του προξενείου του στη Δαμασκό. Και μιλάμε για κορύφωση γιατί η στοχοποίηση και εξουδετέρωση Ιρανών αξιωματούχων στη Συρία ή αλλού είναι συνηθισμένη πρακτική για το Ισραήλ πολύ πριν την 7η Οκτωβρίου.
Το Ισραήλ την 1η Απριλίου ξεπέρασε τις κόκκινες γραμμές και η απάντηση του Ιράν ήταν όχι μόνο εύλογη, αλλά και νόμιμη βάσει της Χάρτας του ΟΗΕ. Όμως η απάντηση δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι θα συμβεί γιατί στον πραγματικό κόσμο κάθε απάντηση στο νταή της Μέσης Ανατολής, είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Το Ισραήλ, αφενός χάρη στην υπεροπλία του και αφετέρου στην πιστή εφαρμογή του δόγματος του Σιδερένιου Τείχους, έχει καταφέρει να προβαίνει σε παράτολμες επιχειρήσεις εντός και εκτός συνόρων πρακτικά χωρίς συνέπειες.
Αυτό συμβαίνει γιατί η παρουσίαση του Ισραήλ ως προσωποποίηση του ανυπεράσπιστου Γολιάθ είναι το λιγότερο αστεία. Οι Ιρανοί αξιωματούχοι σκέφτηκαν πολλές φορές πως θα χτυπούσαν γιατί ξέρουν πως το Τελ Αβίβ είναι σε θέση να προχωρήσει σε σκληρότερα και ακριβέστερα αντίποινα. Εξού και η πρόβλεψη πολλών ειδικών ότι στο τέλος δεν θα υπήρχε καμία απάντηση και πως το Ιράν θα περιοριζόταν στο ρεσάλτο του ισραηλινών συμφερόντων πλοίου στον Περσικό Κόλπο.
Επιπλέον η Τεχεράνη δεν προέβη στην απάντηση της πριν προηγηθεί σειρά παρασκηνιακών διπλωματικών διαπραγματεύσεων που φυσικά έγιναν για να αποτραπεί ανεξέλεγκτη κλιμάκωση. Με άλλα λόγια είναι ξεκάθαρο ότι το Ιράν δεν επιθυμεί ολοκληρωτικό πόλεμο γιατί ακόμα και αν τον κέρδιζε, οι απώλειες που θα είχε θα ήταν τρομακτικές.
Η επιχείρηση τέλειωσε χωρίς ανθρώπινες απώλειες για το Ισραήλ και κάπου εδώ ξεκινά νέα μυθοπλασία από πλευράς Τελ Αβίβ που σε μέσες άκρες παρουσιάζει το Ιράν ως ασήμαντη απειλή. Οι αναφορές για κατάρριψη του 99% εναερίων απειλών είναι κάτι παραπάνω από παρελκυστική. Λαμβάνοντας υπόψη την ύπαρξη προηγμένων συστημάτων αεράμυνας και την απόσταση μεταξύ Ιράν και Ισραήλ, ήταν δεδομένο πως πολλά από τα drone και τους πυραύλους που εξαπέλυσε το Ιράν ήταν αντιπερισπασμός ή κάλυψη για τις κεφαλές που θα έφταναν στους στόχους τους. Ποιος ήταν ο αριθμός των πυραύλων που οι επιτελείς του Ιράν ήθελαν να έρθουν σε επαφή με τους προκαθορισμένους στόχους δεν θα το μάθουμε ποτέ. Όμως το Ιράν έδειξε ότι είναι σε θέση να προσβάλει στρατιωτικές εγκαταστάσεις στο Ισραήλ με ακρίβεια. Το πόσο μεγάλη ζημιά έγινε εκεί πάλι θα το μάθουμε δύσκολα γιατί αμφότεροι Ιρανοί και Ισραηλινοί έχουν συμφέρον να παρουσιάσουν ένα ευνοϊκό γι’ αυτούς αφήγημα.
Το άλλο που έγινε ξεκάθαρο με την επίθεση του Ιράν είναι πόσο κοστοβόρα είναι η αναχαίτιση σε σχέση με την εξαπόλυση επίθεσης. Υπολογίζεται Ισραήλ και ΗΠΑ ξόδεψαν πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια σε αντιβαλλιστικά συστήματα ενώ το κόστος της επίθεσης ανήλθε σε λίγες δεκάδες εκατομμύρια δολάρια.
Επίσης έγινε σαφές πως το Ισραήλ, σε περίπτωση πολέμου, θα χρειαστεί την ενεργό στήριξη από ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Ιορδανία. Ο βαθμός συμμετοχής των παραπάνω παικτών δεν ήταν ξεκάθαρος μέχρι χθες. Η νέα γνώση φυσικά επηρεάζει τους σχεδιασμούς των παικτών της διεθνούς σκακιέρας για το μέλλον.
Τέλος, η φρενίτιδα της διεθνούς ανησυχίας και του δημόσιου διαλόγου έδειξε για μια ακόμα φορά πόσο λίγο μετρά η αιματοχυσία του λαού της Γάζας. Όσο ο κόσμος κρατούσε την ανάσα του για την αποφυγή του, υποτίθεται, Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου η σφαγή συνεχιζόταν αμείωτη. Μάλιστα το πρωί της 15ης Απριλίου εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι που προσπάθησαν να κατευθυνθούν προς τις εστίες του στη Βόρεια Γάζα αναχαιτίστηκαν με σφαίρες που φυσικά είχαν σαν αποτέλεσμα τον θάνατο πέντε τουλάχιστον ανθρώπων από το πλήθος.
Τι περίεργο που γι’ αυτό το περιστατικό δεν υπήρξε κύμα ανησυχίας και ευαισθητοποίησης στα κοινωνικά δίκτυα στη Δύση. Πραγματικά περίεργο που κύμα αναρτήσεων τύπου «Προσευχηθείτε για τους εκτοπισμένους της Γάζας» δεν κατέκλυσε τις οθόνες μας. Φήμες ότι αυτό δεν έγινε επειδή ο θάνατος των εκτοπισμένων της Γάζας δεν επηρεάζει τη διεθνή σταθερότητα ελέγχονται ως ανακριβείς.
Πηγή: thepressproject.gr
